Takvimin En Acı Günü
17 Ağustos depremini hepimizin ömründen ömür alan bir süreçti. Kimileri bizzat yaşadı, kimileri televizyon başında göçüklerden çıkarılacak canlı umuduyla yakardı, kimileri de canlarından, sevdiklerinden oldu. 17 Ağustos'u ben İstanbul'da yaşadım ve daha çocuktum bütün bu acılar yaşanırken. Ama unutmadım, deprem denen şeyin korkunçluğundan çok binalardan korktum ben. Depremin değil binaların öldürdüğünü daha 9 yaşında öğrendim. Kurulacak binlerce cümlem var elbet ama fotoğraflar anlatsın her şeyi.
Bütün kayıplarımızı rahmetle anıyoruz..
Allah kalanlara sabır versin çok zor günlerdi bende o yaşlarda idim ve çok da iyi hatırlıyorum o cadırlarda kaldığımız günleri şükür ki aileme birşey olmadı ama Rabbimölenlere şefaat etsin kalanlara da sabır versin zor günlerdi deprem öldürmüyor bina öldürüyor gerçekten de öyle ama hiçbirşey yapılmamış 14 sene dile kolay yazık ki ne yazık !!
YanıtlaSilÖlümler için cümle bile kuramıyorum. Kulaklarımda hala çığlıklar,"Sesimi duyan var mı?" diye bağıranlar. O görüntüler hiç gözümün önünden gitmiyor ve biz deprem bölgesi olan bir ülkede yaşarken hala ders alamıyoruz. Depremde sığınılacak yerleri AVM'lerle kapatıyoruz..
Sil