Jose Mauro De Vasconcelos ~ Şeker Portakalı

      Ya çocukken onlardan biri olduğumuz ya da büyüyünce çevremizde bolca gördüğümüz " büyümüş de küçülmüş" bir karakter Zeze. 5 yaşında bir çocuktan insanlık dersi almak için okunması gereken muhteşem bir kitap kesinlikle. Çocukluğumda okuduğum ama içindeki anlamı tabi ki kavrayamadığım bir kitaptı Şeker Portakalı. Yazar Ayları etkinliği'yle tekrar okuma fırsatı buldum. Okurken de Zeze'yi kucağıma oturtup, yanaklarını ısırmak istedim. 

     'Vaftiz babası Şeytan'ın', aklına girmesiyle bol bol afacanlık yapan ve  bu afacanlıkların da ailesinde hoş karşılanmamasıyla Zeze, sürekli ailesinden dayak yiyor. Ailesinden gördüğü şiddete bile mantıklı bir açıklama getirebilen, kötülüğün el süremeyeceği saflıkta bir hayal dünyasında yaşayan Zeze, sevgiyi Şeker Portakalı'nda ve en iyi arkadaşı Portuga'sında buluyor. 

      Zeze, fakirliğin ve fakir bir ailenin çocuğu olmanın ne demek olduğunu kendi cümleleriyle o kadar etkileyici anlatıyor ki... "Totoca ve ben çantalarımızı omzumuza asıyorduk. İçinde kitaplarımız, defterlerimiz; bir de kalemlerimiz vardı yalnızca. Kahvaltılık bir şey söz konusu değildi; öbür çocuklar içindi bu!" 

      Küçücük bedeninde, kocaman ve sevgi dolu bir dünya saklayan Zeze' nin hikayesini mutlaka okumalısınız. Çocuklukta anlaşılacak bir hikaye değil kesinlikle. " Kötüsün, küçük İsa! Ben ki bu kez benim için Tanrı olarak doğacağına inanıyordum, bana bunu yaptın demek! Neden beni de öbür çocukları sevdiin gibi sevmiyorsun! Uslu durdum. Kavga etmedim, derslerime çalıştım, sövmedim, "kıç" bile demedim. Neden bana bunu yaptın, küçük İsa? "

      Böyle bir kitabı içindeki bir kaç uygunsuz kelimeden yasaklayacak kadar sığ bir zihniyet olduğuna ne yazık ki hala inanamıyorum. Ne kadar yasaklanırsa o kadar çok okunacak olduğunu düşündüğüm için de bir yandan seviniyorum. 

"Hayatın sevilen yanlarını bana sen öğrettin, sevgili Portugam. Şimdi bilye ve artist resmi dağıtma sırası bende, çünkü sevgisiz hayatın hiçbir anlamı yok. "

Kitaplı ve Keyifli Günler...