Sabahattin Ali~Kürk Mantolu Madonna

Kürk Mantolu Madonna

     Büyüleyici bir üslupla anlatılmış, her anını yaşatan bir roman. Sabahattin Ali' nin diline hayran olmamak elde değil tabi ki. Böyle güzel bir romanı eleştirmek de haddime değil. Sadece, daha da uzasaydı da hiç bitmeseydi keşke... 

     Raif Efendi' nin karakterinde yaşanmışlığın aktığı o kadar belliydi ki. Bir an önce onu tanımak, hikayesini öğrenmek istedim. Maria' yı Raif' le beraber sevdim. Maria' nın görüşlerindeki yakınlık, Raif' in naifliği... Sanki tanıdığım birileriymiş gibi okudum hikayelerini. Bu kadar sade bir dille, bu kadar güzel ve özel yazılması büyüledi beni. Kitabın son sayfalarında boğuldum, nefes alamadım. Düşündüğüm son olmasın diye diye yüzleştim sonuyla. 

     Bazı yerleri nedense Dostoyevksi' nin Beyaz Geceler' inden bir bölümü hatırlattı bana. Bunun da doğal olduğunu kabul etmek lazım. 

     Kitap hakkında söylemek istediğim binlerce şey var ama boğazımda düğümlendi cümleler.  Ölmeden okunması gereken bir kitap kesinlikle.

      Alıntılarım o kadar çoktu ki aralarından seçim yapmak zorunda kaldım.

"İnsanlar birbirlerini tanımanın ne kadar güç olduğunu bildikleri için bu zahmetli işe teşebbüs etmektense, körler gibi rastgele dolaşmayı ve ancak çarpıştıkça birbirlerinin mevcudiyetinden haberdar olmayı tercih ediyorlar."

"Yerimden fırlayarak boynuna sarılmak ve onu ağlaya ağlaya öpmek için müthiş bir arzu duydum. Hayatımda hiç bu kadar mesut olduğumu, içimin bu kadar genişlediğini hatırlamıyordum. Bir insanın bir insanı, hemen hemen hiçbir şey yapmadan, bu kadar mesut etmesi nasıl mümkün oluyordu?"

" Bir ruh, ancak bir benzerini bulduğu zaman ve bize, bizim aklımıza, hesaplarımıza danışmaya lüzum bile görmeden, meydana çıkıyordu... Biz ancak o zaman sahiden yaşamaya,- ruhumuzla yaşamaya- başlıyorduk. O zaman bütün tereddütler, hicaplar bir tarafa bırakılıyor, ruhlar birbirleriyle kucaklaşmak için, her şeyi çiğneyerek, birbirine koşuyordu."