Büyüdüm!

     Çocukken "Büyümek istiyorum.", " Ben büyüdüm." diye ortalıkta gezmeyi ne severdim. Büyüyünce yasaklar, "olmaz" lar kalkar, kalkınca da hayatın tadını çıkarırım sanıyor insan. Asıl büyüyünce başlamıyor mu yasaklar? Ailen için, sevdiklerin için bir şeyler yapman, yeri geldi mi de kendinden bile vazgeçmen gerekiyor.

     Çocukluğun o bencilliği ne güzeldi oysa. En büyük derdin can sıkıntısı olurdu. Gözyaşların bir "Sıkıldım." derken akardı, bir de canın acıdığında.  

     Hatırlıyorum da annemden bir şeyler istediğimde çoğunlukla " Kafam çok dolu." cevabı alırdım. Öyle ahım şahım bir iş de yapmıyordu oysa. Dünyayı kurtarsa anlardım da neredeyse her gün duyduğum bu cümleyi, o zamanlar anlayamıyordum. Meğer sıkıntının başka türlüsü de varmış, bir can değilmiş sıkılan.. Bu öyle bir sıkıntıymış ki bir kere işledi mi insanın içine yarım saat ağlayıp, oyalanacak bir şey bulunca dağılmazmış. 

     Şimdi bakıyorum da bir buçuk senedir hangi gün " Kafam az dolu" diye, cevap veremiyorum kendime. Sadece annemin o zamanlar söylediklerine cevap verebiliyorum. "Büyüdün mü keşke çocuk kalsaydım dersin.", " Bir büyü de o zaman anlayacaksın beni.". Ne kadar doğruymuş söyledikleri.. Büyüdüm anne şimdi anlıyorum seni ve hayatımda ilk kez keşke diyorum " Keşke çocuk kalabilseydim."